Onontdekt Nepal

Woensdag zorg ik dat ik op tijd ben voor de briefing van Summit Climb in hotel Shakti. Hier ontmoet ik een van de eigenaren die ik de afgelopen week ook gesproken heb. Na een kort gesprek met hem door naar de briefing die wordt gegeven door Angel. Angel komt uit Argentinië ziet er niet uit met zijn ongeschoren gezicht en lange zwarte bakkebaarden die tot onder zijn kin doorlopen. Maar al snel merk ik hoe enthousiast en bekwaam hij is in het bergbeklimmen. Hij verteld over van alles en nog wat. Over het gedeelte medicijnen die je bij je moet hebben lijkt het wel of hij zelf en medicijnman is. Over bijna alles weet hij de voordelen, nadelen en bijwerkingen te vertellen. Als je op extreme hoogte bent veranderd er ook zoveel in je lichaam. Na deze briefing praat ik met wat deelnemers die wel gaan. Internationaal gezelschap. Een Rus, twee Fransen, Amerikaan, Engelsman en een Schot spreek ik binnen een mum van tijd. Ze vragen allemaal waarom ik niet mee ga en als ik ze mijn hand laat zien begrijpen ze het wel. Hierna mag ik over de schouder van Angel meekijken als hij de uitrusting van de deelnemers controleert. Al snel blijkt dat hij geen genoegen neemt met minder dan dat op de paklijst staat. De Engelsman ontkomt er niet aan om enkele kledingstukken bij te gaan kopen en ook de Schot zie ik een beetje ongelukkig kijken als zijn handschoenen niet goed genoeg blijken te zijn. Kost toch snel weer een hoop extra. Wat heb ik er een goed gevoel aan over gehouden om naar deze briefing te gaan. Voor mezelf ook nog eens de pakkist goed nakijken of ik alles wel tot in de puntjes op orde heb. Na deze informatieve ochtend wordt ik om een uur opgehaald door Deepak. Had mijn spullen die ik mee wilde van te voren al klaar gezet. Maar goed ook want klokslag een uur staat de taxi voor. Onderweg worden er nog enkel stops gemaakt om de laatste boodschappen in te slaan. En dan door over de " snelweg " die van KTM naar Pokhara loopt. Niet te geloven hoe slecht een weg kan zijn. En dit is ook nog een van de belangrijkste verkeersaders van Nepal. Over deze weg komt veel vrachtverkeer met goederen vanuit India. Na een rit van bijna twee uur en ongeveer tachtig km verder komen we aan bij het dorp waar Deepak zijn jeugd heeft doorgebracht. Zijn ouders runnen hier een wegrestaurant. Dit is niet een restaurant zoals wij het kennen. Nee buiten hebben ze een soort oven gebouwd. Deze wordt gestookt op hout. Al het eten wordt buiten bewaard en ik moet mijn gedachten over de hygiene normen flink naar beneden bijstellen. Kan niet beschrijven hoe alles er uit ziet. Oud, vies, overal vliegen, koelkast uit de middeleeuwen die ook nog maar af en toe stroom heeft en zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. Afwassen gebeurd onder een plastic slang die gevoed wordt met water uit een hoger gelegen wateropslagtank. Wat wel heel mooi om te zien is als de moeder van Deepak hem met een liefdevol en trots gezicht omhelst als ze haar zoon weer ziet na lange tijd. Terwijl ik buiten op de veranda zit krijg thee aangeboden waarbij ik wel even moet slikken als ik zie dat er ergens melk vandaan wordt getoverd waarvan ik denk of dit allemaal wel goed is voor mij als westerling. Maar niet te veel bij nadenken. Ben wel wat gewend na al mijn reizen maar dit ziet er uit als het minimum van het minimum aan hygiene. Toen nog niet wetende wat me nog meer te wachten zou staan. Het toilet durf ik al helemaal niet te bezoeken en wacht wel tot er een natuurlijke omgeving komt waar ik me vast prettiger voel. Als het donker is en na het avondeten gaan we aan de achterkant van het gebouw via de kade naar beneden. We slapen deze avond op een zandbedding vlak bij de rivier onder de blote hemel. Als ik op mijn rug lig en naar boven kijk zie ik prachtig mooie sterren hemel. Ik sluit deze dag dan ook af in gedachten dat ik niet in een vijf sterren hotel maar in een miljoen sterren hotel overnacht. En zo voel ik mij ook. Dit is Nepal zoals ik het graag wil zien. De volgende morgen al vroeg op zoals iedereen hier in Nepal. Zo snel als het licht wordt komt het dagelijkse leven op gang. Eet voorzichtig een geroosterd ( een sneetje wat met een tang een poosje in het vuur is gehouden en niet zoals bij ons uit een elektrisch roostertje :-) )sneetje brood. Kopje thee erbij wat fruit en we kunnen er weer tegen aan. Nog een laatste foto met de familie en we kunnen gaan. Nadat we van de hoofdweg zijn afgegaan gaat het vrij snel omhoog. We komen langs authentieke Nepalese huizen. Kijk mijn ogen uit. Hier zie je al de plateaus die ze hier gebruiken voor het verbouwen van groenten. Ik zie aubergines, okra's, sperziebonen, momordica's en nog veel meer soorten groentes voorbij komen. Alles maar dan ook echt alles gebeurd met de hand. Niet te geloven. Het lijkt wel of ik 50 jaar of meer wordt teruggeworpen in de tijd. Omdat Deepak en zijn helpers erbij zijn hebben we vaak contact met de lokale bevolking. Leuk om zo dicht bij de mens te komen. En ik merk dat de mensen het ook leuk vinden om eens een vreemdeling te zien. Is weer eens wat anders in hun dagelijkse leven. Ze vragen dan ook steevast aan Deepak waar ik vandaan kom. Zo gaat het de hele dag zo'n beetje door. Dit is zoals als het ware leven er op het platteland eruit ziet. Hard werken,weinig luxe maar ik proef toch een zekere mate van tevredenheid. Als we diep in de middag bij ons overnachtingsadres aankomen moet ik voor de tweede keer mijn hygiëne normen bijstellen. Hier tegenover staat dat het uitzicht naar alle kanten adembenemend is. De mensen zijn super lief en trots laten ze me zien wat ze allemaal hebben. Ze laten me de banenbomen, sinaasappelbomen zien plus de nodige plateaus met mais. Zie in een hok al snel een stuk of acht geiten. In weer een ander hok staan drie waterbuffels en dan lopen er nog de nodige kippen die om het huis scharrelen. Even terugkomend op de geiten. De volgende morgen vlak voordat we vertrekken komt de buurman met zijn vrouwtjes geit langs om deze te laten dekken door een mannetjes uit het hok wat ik net beschreef. Moet er aan denken dat heeeeeeel vroeger de berenboer met de beer bij ons thuis langs kwam om de zeugen te dekken. Hier is het nog steeds hetzelfde. Niets veranderd in vijftig jaar. Na deze bezichtiging is het tijd om ons avondmaal te gaan bereiden. Ik had al zo'n beetje het gevoel. Een van de kippen moet er aan geloven. Als hij gevangen is wordt hij onthoofd en op een golfplaat geplukt. Daarna op een stuk boomstronk dat dient als hakblok in kleine stukjes van twee bij twee cm gehakt. Niets van pootjes,vleugeltje of filétjes zoals wij dat kennen en samen met wat rijst vormt deze kip nu ons avondmaal. Hoe eenvoudig kan het zijn al moet je over de bereiding niet te veel nadenken. Het slapen is ook een verhaaltje apart. Op een zoldertje boven in een schuurtje mag ik mijn bed opmaken op een soort houten stretcher. Gelukkig heb ik mijn slaapmatje bij me. Het uitzicht is ook net even anders. Als ik van me af kijk zie ik de bananen bomen als ik naar beneden kijk zie ik hoe de drie buffels in de nodige mest staan. Nooit een hotel gehad waar ik deze combinatie van uitzicht had :-). De volgen de morgen is het extra vroeg vertrekken. We hebben een lange dag voor de boeg. Voor we vertrekken nog een gezamenlijke foto en dan is het gaan met die banaan. Het is veel klimmen en dalen. Je kunt merken dat we steeds meer de binnenlanden in komen. Het wordt allemaal wat droger en nog armoediger. De zon begint ook aardig te prikken en het vocht is niet aan te slepen. Geregeld maken we een pauze om te genieten van het uitzicht, wat te eten en vooral drinken. Op het laatst is er alleen nog een fles cola die helemaal lauw is van de warmte. Maar de dorst is zo erg dat ik zelfs van lauwe cola kan genieten. Je gaat je grenzen verleggen :-). Op het laatste stuk komen we bij een rivier aan die we gedeeltelijk gaan volgen. We kunnen zelfs een bad nemen in een dieper stuk van deze rivier. Lekker fris en kwam heel erg goed uit op dit moment omdat ik ook al weer een paar dagen geen douche had gezien. En met deze warmte en inspanning kun je je wel een beetje voorstellen hoe gelukkig ik was met deze natuurlijke wasbeurt. Het is al donker en we zijn al meer dan twaalf uur onderweg als we op ons overnachtingsadres aankomen. Ook hier weer het minimum van het minimum. De gastheer moet eerst nog met zijn motor op pad om twee flessen bier en een fles cola te halen. Na het avondeten zit ik nog even na te praten met Deepak en zijn rechterhand Suresh. Suresh is 25 jaar, is kliminstructeur en heeft er allerlei baantjes bij om de kost te verdienen. Hij wil graag meer Engels kunnen spreken en een goede tourgids worden. Nou hij is op de goede weg. Onderweg waar we de rivier moesten oversteken moest ik bij hem op de rug gaan zitten zodat ik mijn bergschoenen niet nat zou krijgen. Suresh ongeveer 50 kg zwaar beurt mij met een dubbel gewicht van hemzelf op zijn rug door de rivier. En dat ook nog op zijn slippertjes. Niet te geloven zoals die mannen bezig zijn met dienstverlening. De volgende morgen is het nog drie uurtjes wandelen lang de rivier op tot we bij de plaats komen vanwaar ik vertrek richting Chitwan national park. Onderweg raakt onze groep met een groep locals aan de praat. Ze lachen zoals zoveel Nepalezen om mijn lengte. Ik maak gebruik van deze ontspannen sfeer om eerst een Nepalees te helpen met het dragen van zijn kip die hij bij zich heeft. Daarna speel ik er op in om met twee mooie Nepalese dames op de foto te komen. En zowaar met behulp van Suresh lukt dit ook nog. Eerst zijn ze nog een beetje verlegen maar later sta ik tussen ze in en omarm deze twee dames. Op zich een hele prestatie want het is in Nepal niet gewoon om lichamelijk contact te hebben tussen man en vrouw in het openbaar. Maar dat weet ik toch allemaal niet :-) :-). Uiteindelijk komen we aan bij de plaats waar we uit elkaar zullen gaan. Ik ga richting Chitwan. Deepak en de jongens gaan richting KTM. Het afscheid valt ons zwaar. We hebben bijna vier dagen intensief met elkaar opgetrokken. Deze mannen hebben me het hart van dit gebied laten zien. Ik heb door hun aanwezigheid de mens in dit gebied leren kennen. Ze hebben voor me gezorgd op alle mogelijke manieren. Dan is het ook niet vreemd om een beetje emotioneel afscheid te nemen. Ik heb van deze dagen genoten. Dit is wat ik graag wil en deze mannen hebben me dat kunnen geven. Terwijl ik in de jeep van het hotel zit die me op komt halen kijk ik nog een keer achterom. Wat een mooie tijd heb ik met jullie gehad. Bedankt.