Rustdag !!!

Dinsdag ontmoet ik Lopack in het centrum van Thamel. Lopack is de broer van Maya en is mijn gids voor deze twee dagen. Voor de verandering gaan we eerst maar eens naar de NiBil bank. Ik wordt weer netjes ontvangen en na de nodige formaliteiten en gesprekken met haar meerdere krijgen we als antwoord dat ik in de middag een telefoontje kan verwachten met wat het vervolg zal zijn in deze. Ik krijg in de loop van de dag dan ook keurig een telefoontje met de mededeling dat het geld terug gestort gaat worden op mijn rekening. En inderdaad nu ik dit stukje schrijf ( anderhalve dag later ) is het afgeschreven bedrag al weer terug geboekt. Valt me niets van tegen dat het zo snel is opgelost. Na deze bank zaken gaan we richting Baktapur. Om het niet al te saai te maken gaan we met de bus. Na een fikse wandeling komen we bij het zogenaamde oude busstation aan. Een wirwar aan bussen staat hier en maar goed dat Lopack bij me is anders had ik nooit de goede bus gevonden. Alles staat in het Nepalees geschreven en daar kun je als westerling helemaal niets van maken. Als we de goede bus gevonden hebben stappen we in en gelukkig kan ik helemaal achterin zitten zodat ik mijn lange benen nog een beetje kwijt kan maar gaandeweg komen er steeds meer mensen bij. En op een gegeven moment zitten er zeven mensen op de achterbank en het gangpad staat ook helemaal vol. Alles en iedereen vast op elkaar. Zit ik dan met lange benen en rugzak op mijn schoot strak opgevouwen tussen al die Nepalezen :-). Maar het mooiste moet nog komen. Als we op de bestemming zijn aangekomen moet ik me door de menigte wringen naar de uitgang. Lopack kan gewoon rechtop lopen maar ik heb ook nog de rugzak bij me en ik kan niet rechtop staan. Moet bijna kruipend de uitgang zien te vinden. Heb het gevoel dat ik een toeristische attractie op zichzelf ben voor de Nepalese busreizigers :-). Na deze bijzondere busrit gaan we naar het grootste standbeeld van " Lord Chiva " in de wereld. Het parkje ziet er mooi en netjes uit. Veel toeristen uit India komen naar dit standbeeld. Tijdens een pauze vraag ik aan Lopack of hij dezelfde snacks wil bestellen wat enkele mensen naast mij ook aan het eten zijn. Het blijft altijd een gok natuurlijk maar als je nooit wat waagt dan kom je ook niets te weten. Het blijkt een vegetarische snack te zijn van stukjes aardappel en groente bij elkaar gehouden en gefrituurd in bladerdeeg. Niet onaardig maar ik zal er geen grote fan van worden !! Omdat deze plek vooral door hindoes bezocht wordt worden er ook alleen maar vegetarische producten aangeboden. Hierna door naar Bhaktapur. Dit is een soort openluchtmuseum met allemaal tempels en oude huizen uit lang vervlogen tijden. Daar tussendoor gaat ook nog het dagelijkse leven gewoon door en op de pleinen kun je zien hoe de locals potten bakken en hun mais drogen. Het is druk met toeristen maar dit is dan ook een plek die je gezien moet hebben als je in Nepal bent geweest. Al wandelend door dit gebied komen we uit bij een opstapplaats vanwaar we met de bus terug gaan naar KTM. Deze keer heb ik geluk. Kan voorin de bus zitten, heb genoeg ruimte voor mijn benen en kan ook nog een beetje uit het raam kijken en foto's maken. Nadat we uitgestapt zijn op het oude busstation lopen we samen naar een restaurantje in Thamel om samen te gaan eten. En wat denk je ! Zoals wij gaan eten bij de Griek, Italiaan of bij de Turk gaan zij eten bij de Tibetaan :-). Ik eet een heerlijk gerecht van een soort geroosterde nudels, colaatje erbij en een soort milkshake banaan voor de ( niet schrikken ) prijs van nog geen drie euro. Dit soort prijzen past me wel. Alhoewel je komt grote contrasten tegen in prijzen. Het reizen per bus koste me nog geen twee kwartjes enkele reis. Maar voor een fles cola in de supermarkt betaal je meer dan bij ons. Net zoals de chips, nootjes en chocolade die duurder zijn dan bij ons in de supermarkt. Hier neem ik afscheid van mijn gids en via de wasserette ga ik weer terug naar het hotel. Had twee dagen ervoor mijn was ingeleverd om te kijken of dit functioneert. En dit werkt perfect. Ik beloof mezelf om de volgende dag een rustdag in te lassen. Goed voor mijn ribben en goed voor mijn hand is mijn gedachte. Ik slaap dan ook uit tot wel negen uur en na mijn dagelijkse ontbijt ga ik op het terras zitten om een beetje te lezen in de loneley planet. Terwijl ik lekker in het zonnetje zit komt er een stelletje uit de UK bij zitten. We raken aan de praat en ze vertellen dat ze op huwelijksreis zijn. Via Japan en China zijn ze nu in Nepal waar ze vrijdag een trekking willen gaan doen naar Everest Base Camp. Als ik dit hoor begint alles in me te borrelen. Ik was ook zo graag omhoog gegaan. Moet nu helaas nog even wachten. We besluiten om samen wat te gaan eten en met nog een Australisch meisje gaan we gezamenlijk naar een restaurant. Hier worden de reisverhalen uitgewisseld en informatie doorgegeven. Het Australische meisje was namelijk al in Everest Base Camp geweest. Als ik aan een Nepalees een tafel naast me vraagt of hij een foto wil maken van ons viertjes vraagt een vriend van hem weer waar ik vandaan kom. Wat blijkt hij is Nepalees van geboorte maar woont al 12 jaar in Duitsland. We besluiten om samen een drankje te doen maar niet voordat ik eerst met de fotomaker naar zijn outdoor zaak ben geweest en zijn telefoonnummer heb gekregen met de mededeling dat wanneer ik een probleem heb in KTM hem moet bellen. Zo leuk om dit soort spontane acties mee te maken en rol je van het een in het ander. Hierna weer door met onze Duitse Nepalees om samen een drankje te doen. We hebben de meest vreemdsoortige verhalen in het Duits en lachen ons een breuk. Prachtig om dit soort figuren tegen te komen. Na het uitwisselen van onze FB adressen ga ik weer richting hotel. En zo heb ik toch weer een mooie dag gehad terwijl er een rustdag op de planning stond !!