Pokhara.
Door: André.
Blijf op de hoogte en volg André
02 Mei 2014 | Nepal, Pokhara
Wat een prettige stad is Pokhara als je KTM gewend ben. De winkeltjes zijn net zo als in KTM maar de mensen zijn veel minder opdringerig. Langs het meer kun je rustig slenteren over een soort promenade zonder al te veel te worden lastig gevallen door verkopers van allerlei waar. Een prettige bijkomstigheid is dat het er niet zo vergeven van huisvuil is als KTM. Zie zowaar langs de promenade vuilnisbakken staan. Niet dat er gelijk door iedereen gebruik van wordt gemaakt, maar toch het is een soort begin. Ziet er in ieder geval beter uit als er wat minder vuil langs de stoeprand ligt. De eerste volle dag begin ik rustig. Ontbijtje, douche ( ditmaal koud :-( ). en relaxed loop ik het stadje in. Eerst maar eens boodschappen doen. Mijn dagrugzag is net iets te groot en alles in mijn broekzak proppen zit ook niet lekker. Dus de oplossing is een heuptasje. Als ik er bij de tweede winkel een zie hangen begint het spelletje. Eerst maar eens kijken of hij past. Dan heel voorzichtig vragen naar de prijs en als ik die te zien krijg op een calculator dan met mijn handen naar mijn hart grijpen alsof ik hartverlamming krijg van de prijs die hij vraagt. Terwijl ik weet dat dezelfde heuptas in Nederland het dubbele kost :-). Na een poosje pingelen gaan we beiden tevreden uit elkaar. Ik met mijn heuptas hij met de nodige roepies. En verder gaan we weer want het is tijd om mijn garderobe wat uit breiden. Winkels genoeg, maar hebben ze ook de goede maat ? Bij de eerste twee winkeltjes wordt het helemaal niets. Alles is veel te klein. Bij nummer drie heb ik geluk. Deze verkoper snapt het helemaal. Ergens achter uit het overvolle winkeltje van drie meter breed en tien meter diep wordt een pak shirts vandaan getoverd met maat xxl. Ik maak hem duidelijk dat mijn vrouw altijd beslist als ik kleren ga kopen en dat hij nu de taak van mijn vrouw over moet nemen. We vinden het allebei wel grappig en hij helpt me dan ook met het uitzoeken van een paar mooie shirts. Als ik uiteindelijk klaar ben met het passen begint het gepingel opnieuw. Dit keer voel ik me in de underdog. Heb de shirtjes hard nodig en hij is een taaie onderhandelaar. Krijg het niet voor elkaar om veel van de prijs af te dingen. Volgens mij heeft hij er een neusje voor. Ondanks dat verlaat ik het winkeltje met een plezierig gevoel. Van dit soort momenten kan ik wel genieten. Het gaat nergens over maar is gewoon leuk. De rest van de dag struin ik wat door de hoofdstraat en bedenk plannen voor de komende dagen. Stap bij verschillende activiteiten bureaus binnen om informatie in te winnen. Uiteindelijk besluit ik de volgende dag een vlucht met een ultra flyer te gaan maken. Heb ik nog nooit gedaan en sommige dingen in je leven moet je toch minstens één keertje mee maken :-). Na al dat gewinkel moet er natuurlijk ook gegeten worden. Kom uit bij een Tibetaans restaurant ergens op een tweede verdieping boven wat winkeltjes. Ik bestel mijn momo's en chowmein. Terwijl de eigenaar en zijn vrouw het eten bereiden bestudeer ik de kaart van Pokhara. Ik krijg netjes mijn momo's en als de vrouw me de rest van het eten heeft gebracht gaat het volgende tafereel aan me voorbij gaan. Nadat ze het eten bij me op de tafel heeft gezet loopt ze naar een hoek van het restaurant vlak bij de keuken en haalt daar uit een buggy haar kleine kindje en legt hem vol aan de borst. Ik had die kleine niet gezien of gehoord. Moet in mezelf glimlachen. Zie dit in een van der Valk restaurant nog niet gelijk gebeuren. Maar hier kan dat en niemand kijkt er van op. Hierna is het nog een afzakkertje nemen en ga ik op tijd naar bed. Moet om zes uur klaar staan voor de taxi die me naar het vliegveld zal brengen. De volgende dag vroeg op en met de taxi die netjes op tijd komt gaan we naar het vliegveld. Als ik aan kom maak ik kennis met de twee piloten van Engelse afkomst. Het bedrijf schijnt van een Nepalese investeerder te zijn. De twee toestellen zien er nieuw uit en ook de rest ziet er allemaal professioneel uit. Ik krijg een jas, broek en handschoenen aan tegen de kou en mag na het invullen van de nodige formulieren in het vliegtuigje instappen. Krijg nog netjes een helm met intercom opgezet en dan kunnen we vertrekken. We tuffen richting startbaan waar vol gas wordt gegeven en even later hangen we al in de lucht. Grappig zo snel en gemakkelijk als dit gaat. We vliegen over Pokhara en omgeving. Helaas de bergen zijn niet te zien door de bewolking die er hangt. Wel grappig nu ik er over nadenk. Ik zou eigenlijk voor de bergen naar Nepal komen en heb er tot nu toe nog niet een gezien. Heb wel het idee om daar verandering in te gaan brengen. Na een perfecte landing weer terug naar het hotel. Daar omkleden en ontbijten om daarna het programma wat ik in gedachten had voort te zetten. Eerst maar eens een taxi regelen. Wil naar het noorden van de stad waar twee grotten zijn waarvan er een met vleermuizen. Als ik een prijs geregeld heb met een wat oudere taxibestuurder rijden we even later richting de eerste grot. Onderweg bied de taxichauffeur aan om voor de dubbele prijs bij me te blijven om me aan het eind van de trip weer in het centrum af te zetten. Kan ik natuurlijk niet afslaan. Beetje gemak hoort er bij. Bij de eerste grot ziet het er allemaal heel toeristisch uit. Lopen zo ver als mogelijk naar binnen en op het eind krijg ik nog een soort zegen van geluk voor de komende tijd door een hindoepriester. Dit alles tegen een vergoeding van de nodige roepies natuurlijk. Moet goed komen voor vandaag denk ik dan :-) :-). Op de terugweg vertel ik de gids die me begeleid dat ik ook naar de andere grot toe wil om vleermuizen te zien. Hierna doet hij een beetje geheimzinnig, brabbelt wat in onverstaanbaar Nepalees-Engels en ik mag hem volgen. Het zegt dat hij dit niet met iedereen doet maar alleen voor speciale mensen maakt hij een uitzondering !!! We slaan een zijgang in en daarna is het een kruip en sluip door naar een volgende kamer. Hij met zijn kleine soepele lichaam heeft zich er zo doorheen gewrongen maar ik met mijn lange lijf en stijve botten is een heel ander verhaal. Uiteindelijk lukt het me om ook in de volgende kamer te komen. Mijn beloning is geweldig. Er hangen wel honderden vleermuizen aan het plafond van deze kamer. Heb het wel niet zo op vleermuizen maar dit is toch wel heel erg mooi om te zien. Daarna dezelfde weg weer terug. Ik zie er uit als een beest van al het zand en het zweet gutst van mijn voorhoofd maar het was zeker de moeite waard. Ik had zoiets nog nooit gezien. Als we buiten zijn kan ik mijn handen wassen en mijn gezicht. Het gezicht niet helemaal want de zegening die ik op mijn voorhoofd heb gekregen, en die door het zweet helemaal is uitgelopen, mag er niet afgewassen worden. Daarna vraagt hij om een flinke bijdrage voor zijn gids werk. Nu snap gelijk ook waarom ik een special gast was :-) :-). Als ik buiten de poort kom staat mijn taxichauffeur netjes op me te wachten. Op naar de volgende grot. Hier ongeveer hetzelfde verhaal. Alhoewel deze grot om de vleermuizen bekend staat zitten er hier veel minder vleermuizen dan in de vorige. Het venijn voor mij van deze grot zit hem op eind. De uitgang is erg nauw en moeilijk om door te komen. De eerste poging lukt van geen kanten. Heb het gevoel dat mijn borstkast te groot is en mijn ribben protesteren met de nodige pijn. Rustig blijven is het motto en door een andere houding aan te nemen met mijn armen lukt het uiteindelijk om uit de grot te geraken. Je moet er wel wat voor over hebben om een paar vleermuizen te zien. Achteraf was het meer dan de moeite waard en weet ik gelijk dat speleologie niet een nieuwe hobby van mij zal worden. Daarna met mijn chauffeur nog langs het Gurkha museum op. Gurkha soldaten zijn speciaal opgeleide Nepalese jonge mannen die onder de Engelse krijgsmacht vallen. Ze staan bekend om hun moed en loyaliteit. Daarna nog snel langs het vlinder museum op en terug richting hotel. Wat een dag weer. Blij dat ik even een douche kan nemen en uitgestrekt op bed kan liggen. Mijn ribben zijn nog niet de oude en na zo'n dag als vandaag kan ik dat goed merken. De volgende dag is het vroeg op pad voor weer een nieuw avontuur. Ik had al eerder in de week geregeld om vandaag met een " zipliner " een afdaling te gaan maken. Een zipliner is een soort tokkelbaan maar dan net even wat langer en hoger :-) Deze is 1800 meter lang met een hellingspercentage van ongeveer 56 % en een hoogteverschil van 600 meter. Een van de langste zo niet de langste van de wereld. Als ik me meld bij het bureau zit er al een stelletje uit de USA en met zijn drieën vertrekken we richting de zipliner. Het stelletje heeft twee jaar in Australië gewerkt en rondgetrokken. Nu zijn ze voor zes maanden in Azië aan het rondtrekken. Niet verkeerd om al deze ervaringen mee te maken op jonge leeftijd. Aangekomen bij het beginpunt zie ik dat het er hier ook allemaal professioneel uit ziet. Geeft gelijk een vertrouwd gevoel. Na de nodige instructie mag ik in een soort hangstoeltje plaats nemen waarna ik aan de afdaling mag beginnen. Met een snelheid van meer dan honderd kilometer suis ik naar beneden. De wind waait om mijn lichaam en na ongeveer anderhalve minuut wordt ik opgevangen door de reminrichting. Sta niet te popelen om nog een keertje te gaan maar had het ook niet willen missen. Hierna is het terug richting centrum Pokhara. Terwijl ik in het centrum een flesje cola zit te drinken op een stoepje komt er een jongetje van zes, zeven jaar op me af en vraagt om een snoepje die ik net gekocht heb. Ik geef hem een snoepje en gelijk staan er een stuk of vijf andere knaapjes om me heen. Ook hun geef ik een snoepje tot alles op is. En dan zie ik pas wat er werkelijk aan de hand is. Het zijn echte straatkinderen die de hele dag op straat zwerven en bij de toeristen bedelen om snoep of geld. Terwijl ik de laatste slokjes cola drink zie ik het brutaalste knaapje een plastic zakje te voorschijn toveren waarin een ander straatschoffie wat lijm in doet. Hierna is het via de mond inhaleren. Ik had dit in KTM ook al een paar keer gezien maar zie het nu wel van heel kortbij. Schrik je wel van als zulke kleine knapen al helemaal de weg in de maatschappij kwijt zijn. Na het zien van tafereel loop ik verder richting het meer om daar met een bootje over te steken naar een klein eilandje waar een tempel op staat. Zie veel mensen met kleine mandjes waar kokosnoten, bloemen, rijst enz in zit. Ik maak wat foto's en zie hoe deze kleurrijke geklede mensen hun offers aan de goden geven. Een gevolg van dit offeren is dat de tempel en de hele omgeving hiervan onder de duivenpoep zit. Het barst hier dan ook van de duiven. Niet zo vreemd want de duiven vinden hier genoeg voedsel. Dan is het terug richting hotel. Tijd om mijn laatste belevenissen op mijn site te gaan zitten. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik moet alles van te voren dan ook goed plannen. Je weet nooit van te voren of je stroom hebt en hoe het met de verbinding gesteld is. Ga er vanuit dat het lukt en als jullie dit kunnen lezen dan weten jullie het resultaat :-).