29 Sept. op de top van de 8201 meter hoge Cho Oyu.

29 september op de top van 8201 meter hoge Cho Oyu.

Om ongeveer tien uur Nepalese tijd op 29 september sta ik op het hoogste punt van de Cho Oyu. Het slotstuk van mijn droom waar ik zo lang mee bezig ben geweest. Maar voordat het zover was is er nog een lange weg aan vooruitgegaan.
Na mijn laatste verhaal dat ik weer terug was in ABC heb ik enkele dagen in ABC kunnen vertoeven om weer een beetje op krachten te komen. Ook dit is niet zo makkelijk als het lijkt. Dagen zijn eentonig, het eten is goed maar als je elke morgen dezelfde pap krijgt heb je het op een gegeven moment ook wel gehad met deze " pap". Alles is koud en in de tent is het ook een grote puinhoop. In de nacht slaap je slecht en een nacht had ik een verschrikkelijke droom waar ik niet uit kon komen. Telkens kwamen er andere nationaliteiten mijn tent op ruimen. Eerst een paar Italianen die alles door elkaar heen legden waardoor ik niet meer wist wat waar lag. Toen een paar Polen. Wel netjes maar ik kon niets meer te rug vinden. Toen een paar Duitsers. Die waren weer te netjes en hebben alles wat ik nodig had weggegooid. En zo bleef het de hele nacht een beetje doorgaan. Kun je voorstellen dat je de volgende dag niet echt uitgerust op sta. Na vier dagen gaat het dan eindelijk gebeuren. Als het goed is is iedereen goed geacclimatiseerd en kunnen we aan de toppoging beginnen. De eerste dag vertrekken we vroeg. Dan de expeditieleider wil vandaag door naar kamp een. Het is een zware dag maar het is te doen. Na deze dag is het wisselen van schoenen. Vanaf nu is het alleen nog maar sneeuw wat we als ondergrond zullen hebben. Hierdoor kunnen we alleen nog maar verder op onze speciale hoogteschoenen met stijgijzers. Dag twee is al weer een stuk heftiger. Twee keer een ijswal waar het bijna loodrecht omhoog gaat. Het gaat gelukkig een stuk beter dan de eerste keer maar het blijft een heftige etappe. Gelukkig blijven we op kamp twee twee nachten slapen. Weer wat extra tijd om bij te trekken al blijven de omstandigheden zwaar. Dan is het door naar kamp drie. Het is aardig weer en we vertrekken vroeg. Maar wat is het zwaar. Elke stap kost moeite, na elke stap wil je gaan liggen, na elke stap wil je terug naar beneden. Uiteindelijk komen we aan in kamp drie. Hier is het een paar uurtjes rusten en om tien uur dezelfde avond worden we al weer gewekt door de sherpa's. Vanavond gaat het gebeuren. Onze zuurstofflessen worden in orde gemaakt en aangesloten. Goed elf uur gaan we op pad. Het is donker en het is koud. Als ganzen in een rij lopen we in de donkere nacht langs het touw omhoog. Voor me zie ik een rij lampjes achter elkaar aan lopen. Alles gaat in een soort super slow motion tempo. Elke stap is een krachtsinspanning op zich. Als toetje zit er ook nog een stuk rotswand van een meter of acht loodrecht omhoog in. Het lukt me wel om dit soort stukjes te overbruggen maar het kost me zo veel krachtsinspanning. Wat een uitputtingsslag !!!!. Uiteindelijk komt de zon op. Vanaf dat moment kun je een beetje van je af kijken. Gevoelsmatig denk je dat het niet ver meer kan zijn maar achteraf heb je vanaf dit moment nog zeker meer dan vier uur nodig om naar het hoogste punt toe te komen. En het duurt maar en het duurt maar. Uiteindelijk kom je dan op het hoogste punt. Het is dik tien uur in de morgen. Bijna twaalf uur onderweg. Ik weet dat ik er ben maar voel eigenlijk niets van vreugde of euforie of iets anders. Leef in een halve roes. Dit is het gewoon !!!. Er worden wat foto's gemaakt. Heb zelf ook nog problemen met de batterij van de camera. Had alles op mijn lichaam gedragen maar desondanks werkt het allemaal niet naar behoren. Uiteindelijk heb ik maar een paar foto's op het hoogste punt. Na een kwartiertje gaan we al weer terug naar beneden. Het is echt een gevoel van het hoogste punt aantikken en weer verder. Omdat ik me helemaal gefocust had op het behalen van de top was de terugweg er een beetje bij in geschoten. En dat heb ik goed kunnen merken. Op de terugweg van de top naar kamp drie kwam ik er al snel achter dat het een lange weg terug zou worden. Doordat het allemaal vrij stijl is krijg je klap op klap op de bovenbenen en knieën. De planning was dat we zouden afzakken naar kamp twee, maar zeker drie van de vier zouden dan ver in het donker in kamp twee aankomen vandaar dat de groep in kamp drie overnacht om de volgende dag door te gaan naar klamp twee. De volgende dag is het verder afzakken richting kamp twee. In kamp twee slaap ik als een dweil. Droom de hele nacht hoe ik de laatste twee ijswallen naar beneden kom. Het zijn de laatste technische stukjes en zie er als een berg tegen op om hier vanaf te gaan. Gelukkig gaat het redelijk goed als ik de volgende dag hieraf ga. Ben wel helemaal kapot als ik in kamp een aan kom. Gelukkig ben ik niet de enige. Nog een dag en dan zijn we in ABC denk ik dan. Van kamp een naar ABC gaat het in een sukkelgangetje. Voel me leeg, voel me op, voel geen energie meer, heb geen honger en heb geen dorst. Als ik uiteindelijk in ABC aan kom duik ik mijn vertrouwde tent in. Slapen dat is wat ik wil SLAPEN !!!! De volgende morgen is het weer vroeg dag. Alles moet gesorteerd worden. Wat draag je zelf mee naar de grens en wat gaat er met de yaks en daarna met de vrachtwagen mee. Zo blijf je aan het sorteren tot op de laatste dag. Daarna is het door naar BC waar een busje ons opwacht om ons naar een dorpje vlak voor de grens tussen Tibet en Nepal te brengen. Hier overnachten we voor de laatste keer in Tibet en de volgende dag gaan we door naar Kathmandu. Ook dit is geen gewoon ritje. Moesten we de vorige keer nog onze spullen dragen voorbij een aardverschuiving. Deze keer was er een soort noodweg aangelegd om langs deze aardverschuiving te komen. Het leek wel een soort Parijs - Dakar etappe. Slingerende wegen, modderpoelen, diepe geulen en nog veel meer van dit soort ongemakken. Maar onze deskundige chauffeur loodst ons met zijn vierwiel aangedreven auto netjes naar Kathmandu. Uiteindelijk komen we diep in de avond aan op onze plaats van bestemming. Terwijl de anderen nog een hapje gaan eten verdwijn ik richting hotelkamer. Ik zoek nog wat spullen uit en val daarna als een blok in slaap.