Dag twaalf & acclimatiseringstocht !!!

Dag twaalf.

Training beklimming ijswal.

Helaas het mocht niet zo zijn. Terwijl ik in de tent druk bezig ben met inpakken voor vandaag komt er een Sherpa langs om te vertellen dat het ontbijt naar acht uur verschoven is en de training niet door gaat. Ik snap er geen barst terwijl hij maar over "snow snow" heeft. Ik begrijp hieruit dat het gesneeuwd heeft en dat ze vandaag geen zeil over mijn tent kunnen leggen zoals we gisteren hebben afgesproken. Echt een staaltje van miscommunicatie:-). Als ik mezelf om zeven uur bij de eettent meld ben ik dan ook de enige inclusief een rugzak vol met spullen voor de training. Even later wordt me alles duidelijk als er meer beklimmers boven water komen. Het weer is te slecht om te oefenen. Jammer ik had me er zo op verheugd. Hierna is het een hele dag niets doen. Moet je ook kunnen !!! Ik blijf eerst maar eens een poosje in de eettent zitten om daarna terug te gaan naar mijn eigen tent. Terwijl het buiten sneeuwt lig ik mijn ondergoed in de tent. Doordat er toch nog wat zon door de sneeuw en bewolking heen komt is het maar liefst 30 graden in de tent. Veel te heet eigenlijk en zeker omdat je het niet verwacht. Expeditie leider Dan gaat in de middag informatie verzamelen over de weersvooruitzichten de komende dagen. Na het avondeten komen de nieuwe plannen op tafel. Als alles goed gaat gaan we morgen naar kamp 0.5. Dit gaan we na de middag doen om daar ook te blijven slapen. De volgende dag gaan we dan door naar kamp een. Hier blijven we ook slapen en een extra dag om te acclimatiseren. Als, als, als het weer dan nog steeds goed is zullen we misschien naar kamp 1.5 gaan en zelfs nog naar kamp twee. Maar dit is allemaal nog lang niet zeker. Het blijft allemaal afhankelijk van het weer? In ieder geval moeten we alles weer opnieuw inpakken en herschikken. Een gedeelte wat in ABC blijft. Een gedeelte wat je mee moet nemen naar kamp half. Om daar te overnachten. En een gedeelte wat je nodig hebt voor alles wat hoger is gelegen dan kamp een. Als Dan alles verteld heeft is het tijd voor een afscheidsdrankje van Jim. Jim komt uit Amerika en gaat morgen terug naar KTM om vanuit daar weer door te gaan naar Everest Base Camp.


Acclimatisering tocht naar kamp 2.

Door gebrek aan elektriciteit en omdat ik de ipad niet hoger mee wil nemen dan ABC kan ik niet alles meer per dag bijhouden. Vandaar deze verdere verslagen van verschillende dagen bij elkaar.
We gaan verder bij de dag dat we vertrekken richting kamp 0.5. Het ontbijt is om acht uur en eigenlijk wil iedereen zo snel mogelijk op pad. Helaas zo werkt het allemaal niet. Eerst moeten de sherpa's alles geregeld hebben en om elf uur gaat het dan eigenlijk gebeuren. Het is een lange wandeling en het weer slaat ook nog eens om naar bewolkt en harde sneeuw. Het is ook kouder geworden. Maar als we uiteindelijk aankomen bij het kamp kunnen we zo onze tenten in. Nog wat drinken en eten terwijl ik in de slaapzak lig en dan zeg ik mijn maatje Alen welterusten.De volgende morgen staat ons een helse klus te wachten. De zogenaamde "killer hill". En hij doet zijn naam volledig eer aan. Wat een bruut om er boven op te komen. Eenmaal boven verschilt het landschap van stenen hellingen naar besneeuwde vlaktes. Hier ligt ook kamp een direct achter een richel. Wat een mooi gezicht om al onze tenten in een rijtje te zien liggen. Prachtig plaatje. Op kamp een blijven we twee nachten staan. Bijkomen van de voorgaande dagen en om te acclimatiseren. Dan is het door naar kamp 1.5. Ik was er al bang voor maar dit slaat werkelijk alles. Aan het eind van enkele uren omhoog wandelen waarbij je al bijna helemaal buiten adem bent sta je voor een ijswal van ongeveer zestig meter. Ik wordt geholpen bij de zekering en dan mag ik omhoog klimmen. Omdat ik totaal geen techniek heb doe ik alles op kracht. Mijn spieren schreeuwen om zuurstof. Ik probeer af en toe op adem te komen maar als ik een beetje op adem ben en een volgende stap zet ben ik weer terug bij af. Als ik er nu aan denk voel ik nog de pijn in heel mijn lijf. Uiteindelijk lukt het me om boven te komen. Heeeeeeelemaaaal kapot. Ik wordt geholpen om los van de beveiligingstouwen te komen om daarna nog een klein heuveltje over te gaan naar onze tenten. Het laatste stukje leg bijna kruipend af. Wat een hel van een dag. Zo wordt je wel getest op deze hoogte. Gelukkig heb ik een nacht om bij te trekken, maar ik merk dat mijn krachten aan het afnemen zijn. De volgende dag schijnt het zonnetje en gaan we verder naar kamp twee. Ik kan mijn inspanningen van gisteren goed merken. Het gaat wel maar het houdt niets over. Uiteindelijk bereiken we kamp twee, rusten een half uurtje en dan mogen helemaal terug naar kamp een. Gelukkig gaat het bij de ijswal naar beneden maar ook dit kost de nodige kracht voor mij. In kamp een aangekomen wil ik maar een ding. "In mijn warme slaapzak gaan liggen". Ik heb geen honger en heb geen dorst. Het eten sla ik helemaal af en met pijn en moeite kan ik een mok thee naar binnen werken. Maar dan ook echt met tegenzin. Ik herken mezelf hierin helemaal niet. Vreemde gewaarwording. Als ik de volgende morgen een beetje uitgerust opsta heb ik nog steeds geen honger en dorst. Weer laat ik het eten aan me voorbij gaan en drink een bekertje thee omdat het moet. Ik weet dat het fout is maar ik kan het niet naar binnen krijgen. Dan is het starten voor de laatste etappe richting ABC. Het eerst stuk vrij stijl naar beneden "Killing Hill". Zou je denken lekker makkelijk. Niets is minder waar. Keien glijden weg, modder maakt het glad en er is geen echt pad. Een paar keer kom ik bijna te vallen. Gelukkig gaat het allemaal goed. Dan komt het laatste stuk. Ik zit er helemaal doorheen. Te weinig gedronken en te weinig gegeten. In mijn langzaamste versnelling bereik ik uiteindelijk toch ABC. Voel me net een uitgewrongen vaatdoek. Helemaal kapot,leeg,zonder eetlust en zonder lust tot drinken. Als dit het begin is dan staat me nog wat te wachten !!!!