Lekker bezig in Kathmandu

Donderdag maak ik er een langzame opstartdag van. Ben dan bijna een week in Nepal. Als ik terugkijk heb al een hoop gezien van Kathmandu maar vooral veel meegemaakt. Is toch wel makkelijk als je wat bekenden om je heen hebt die je net dat tikkeltje extra kunnen geven. Via Maya en haar broer heb ik op een fijne manier de mooiste toeristische plekjes kunnen vinden. Leuke restaurantjes leren ontdekken en mijn weg gevonden in een wirwar aan straatjes in Thamel. Voel me dan ook steeds meer op mijn gemak en merk dat ik me al aardig thuis begin te voelen in het grote geheel. Gelukkig gaat het ook steeds beter met mijn hand. Het is allemaal nog wel gevoelig en op een klein stukje na zitten de wonden allemaal dicht. Mijn ribben zorgen nog wel voor problemen. Vooral in de nacht wordt ik wel eens wakker als ik me omdraai. Ga er vanuit dat dit wel steeds beter gaat worden. In de middag krijg ik een telefoontje van Deepak. Deepak is een raftinggids die ik heb leren kennen in IJsland. We spreken af om elkaar te zien in het centrum van Thamel waar we elkaar dan ook ontmoeten en, met een brede glimlach, omhelzen. Ik wordt uitgenodigd door Deepak om samen met een groep mensen uit Myanmar te gaan eten. Dit zijn weer kennissen van hem waar hij in Myanmar mee samenwerkt. Wel bijzonder om te vermelden is dat een jongeman uit deze groep vandaag per helikopter vanaf de Everest terug was gebracht naar Kathmandu. Hij had last gekregen van hoogte ziekte ( AMS Acute Mountain Sicknes ) en moest noodgedwongen terug naar KTM. De teleurstelling droop van zijn gezicht af en ik had erg met hem te doen. Kon me wel een beetje inleven in zijn gevoel. Na een heerlijke maaltijd en afscheid genomen te hebben van de groep samen met Deepak nog een drankje wezen doen in een lokaal barretje. Hier kletsen we bij over de komende zomer in IJsland, zijn familie en over het opstarten van zijn eigen bedrijfje in de toeristen industrie. Hij zit vol plannen en nodigt mij uit om samen met hem een soort try out te maken van een reis die hij in gedachten heeft. Lijkt mij helemaal super. We spreken af dat ik me laat verrassen door hem. Woensdag wil ik nog naar de briefing van Summit Climb, voor de klimmers die wel naar de Cho Oyu gaan, maar daarna, zeg ik tegen Deepak, sta ik geheel tot zijn beschikking. Toch wel lekker makkelijk als je niet op een paar dagen hoeft te kijken :-). Een nieuw avontuur lijkt onderweg !!! Vrijdag ga ik voor de tweede keer naar Pashupatinath Temple. Nu alleen. Ik neem rustig de tijd om te zien hoe alles in het werk gaat bij deze voor ons bijzondere manier van afscheid nemen van de overledenen. Daarna besluit ik wandelend naar Boudhanath Stupa te gaan. Onderweg maak ik kennis met een groep van 5 holymannen. Deze holymannen besteden hun hele leven aan mediteren. Ze nodigen me uit om in hun midden te gaan zitten zodat er foto's kunnen worden gemaakt. Het zijn kleurrijk geklede en beschilderde mannen en nieuwsgierig vragen ze in het meest gebrekkige Engels wat je kunt spreken waar ik vandaan kom, hoe ik heet en of ik het leuk vind in Nepal. Wel een grappige spontane ontmoeting en na de nodige roepies achter gelaten te hebben, zo grappig zijn ze dan ook wel weer, vervolg ik mijn weg richting Boudhanath Stupa. Dit is een spectaculaire witte koepel en de grootste Stupa van Azië. Hier zie je veel Tibetaanse monniken in hun donkerrode gewaden en met hun kortgeschoren hoofden. Ook op deze plek is het weer een kleurrijk geheel zoals zoveel hier in KTM. Met de taxi terug naar Thamel waar ik een afspraak heb met Surjan. Surjan is een jonge 21 jarige kajakker die ik ook heb leren kennen in IJsland. Hij brengt me naar een barretje waar we wat drinken en bij kletsen. Hier kom ik zowaar een Nederlands meisje tegen die voor kost en inwoning werkt bij een of ander hotel wat gelegen is aan een route rond de Annapurna. Daarna met Surjan op pad. Hij is uitgenodigd met een stuk of acht andere vrienden op een afscheidsfeestje ergens aan de andere kant van de stad. En of ik nu wil of niet ik moet ook mee :-). Na een flinke taxirit door de stad komen we aan bij een restaurant waar we genieten van allerlei lekkere ( en vooral pittige ) hapjes. Een fles rum wordt meester gemaakt en we proosten met en op de Canadees die weer terug gaat naar zijn geboorteland. Op Surjan na ken ik niemand en het lijkt de gewoonste zaak van de wereld dat ik hier nu bij zit. Niet te geloven hahaha.
Het zijn wel allemaal sportieve jonge mensen. Op eentje na werken ze allemaal in de toeristen industrie als gids voor kayaking,rafting of mountainbiken. Ik klets een beetje bij met deze mannen met als gevolg dat ik zaterdag om acht uur klaar moet staan zodat we een tochtje kunnen gaan maken met een mountainbike. En zo val ik weer van het een in het ander. Kan niet op. Helaas bereikt te mij ook het droevige nieuws dat 15 sherpa mannen zijn overleden en er nog drie vermist worden toen zij bedolven raakte onder een lawine op de Everest. Een droevige situatie die hard aankomt in de sherpa gemeenschap. Het is het grootste ongeluk op de Everest ooit. Vrijdagmiddag meld ik me weer bij Maya. Samen gaan we naar een bergsportzaak waar ik met hulp van Maya de nodige spullen aanschaf voor de beklimming in september. Het is een klein winkeltje maar alles wat ik nog nodig heb wordt wel ergens vandaan getoverd. Het is gezellig winkelen en we hebben alle tijd. Terwijl de eigenaar boven op de toonbank staat om wat te pakken kan ik er met mijn lengte al bij door alleen op mijn tenen te gaan staan. Grappige situatie om te zien en we lachen er wat af. Daarna met een extra grote ( goed gevulde ) tas, die ik ook nog nodig had, op mijn rug terug naar het hotel. Ben blij met mijn nieuwe spullen en vooral met mijn stijgijzers. Ik was bang was dat ik ze niet in de goede maat zou kunnen krijgen maar met een speciale lengte aanpassing is het toch gelukt. Morgen mountainbiken. Hoop dat het goed gaat met mijn hand want het wordt tijd dat ik wat energie ga afblazen.